fanatism in nepal

FANATICISM … THE VOLCANO WAITING TO ERUPT IN NEPAL

"It is the fate of our generation that our life requires that we be always prepared and armed, strong and determined, for it the sword be struck from our grasp we shall die."

Those are the words of Moshe Dayan - one of the world's greatest military leader, and foundation pillar of Israel. His intention was to carve out a sense of nationalization that could give the Israeli people a motive to live and fight for their life.

Recent developments in the region - South Asia, shows a new type of fight among the societies. The Region is struck last year by an earth quake but. What is awaiting is a volcano too dangerous to think of. Communalism and religious fanaticism seem to be taking deep roots in the culture of the subcontinent. It's Abrading the long established values of cohesion between different cultures. And to a surprise, no one has remained untouched by this development.

My reason for drawing your attention to the statement by Israeli Nation builder and then switching over to this completely different subject is one - to show how leaders (read politicians) of the times can exploit the feelings of the populace. There can be a positive optimization which leads to unity and cohesiveness among people but what is dangerous is the daubing of extremism. These matters - are and will be the centre of attention activities in the region for many years to come. The leftists group which believes that power flows from the barrel of the gun or the religious fanaticism ideology which has zero tolerance for a difference in belief. Belief, values and traditions have to change according to the time and the zeitgeist of a nation is always determined and influenced by the youth of the nation. Therefore the most troublesome outcome is that the youth in these affected area seems to be the most misguided groups of the populace.

The ideological dreams or the religious repentance whatever attracts the youth to violence - is not a problem singularly attached to a individual nation or a region but in today's world of global interdependence - it is the problem of the world.

Countries that helped the weed flourish are watching their own crops fall down. So, it is clear that whoever thinks he will benefit some way from extremism and fanaticism will fail.

India has a long history of violence among communities. This, as I said earlier has a tremendeous impact on the neighboring nations. The impact is direct in terms of a cultural similarity throughout the region as well indirect.

The Nepal Government declaring the Nation a secular state has recently aroused protest by some groups in the country. To think logically, neither the declaration nor the protest seems to be rational or based on some real analytical basis. The Government has declared this country a secular state for what is obvious - the feeling of over excitement has got over the government. After the recent display of power by people and the new found dictatorship the government enjoys in the restructuring of central policies - or reconstructing the shape of the country - with no opposition in the policy making establishments - an aura of despotism has got over the head of the Government.

Nepal doesn't need to be declared a secular state because being a 'Hindu State' on papers it was more secular in behavior. Will this declaration suddenly change the behavior pattern of the country? What about the new sense of protectivitism it has aroused among the Hindu majority? This will not only give more air to the sparks of difference among the religions beliefs but also start a previously non-existent debate for religions security among masses. The distinction between Hindu and Buddhist is very difficult in some communities - such is the secularism based on harmony.
Why then the Government was so over excited? Only an immature jitter among the leaders is probably the explanation of this.

This, can neither change the behavior pattern among the societies nor it has any significance in official terms -

Hence, the protest also seems to be equally illogical. The society was secular when the country was an only 'Hindu Nation' of the world. But what is annoying and perhaps dangerous in long terms is the paradigm shift in the society regarding religious matters. Violence spreads like fire when the3 whole region is caught in communal violence the Himalayan country cannot remain secluded from it for long. And the partisan politics played by the leader will not only disturb the social serenity of the nation regarding cultural matters - It will be another source of violence for the days to come.

Example of Kashmir should be an eye opener for the whole world. The Sufi tolerance culture based on communal harmony has been played over by various motives. Whatever be the interests of nations concerned to this - The region now is the epicenter of extremism - Religious fanaticism. The initial violence which started as freedom struggle has over the ages transformed it self into religions fanaticism. Now the Talibanization of the freedom struggle has a great and direct impart on the Kashmiri society.

Violence always and everywhere bears its mark on societies. Social harmony is eroded and communal balance is distributed. And more dreadful than that, it washes away the tolerance from the society. The youth emerging through an era of violence is always looted of optimism and opportunity. Live examples of darkened lives of orphans and widows not only weep in silence in front of us, the closed school buildings in the region have locked the doors to future.

Violence sets in the social psychology as a form of atavism, which sooner or later inflicts the Nation. Examples of dirty politics based on casteism must raise our tentacles today itself. After the successful people’s movement and the restoration of democracy in Nepal, what are the issues to ponder over for the intellectuals? Of course putting an end in the present struggle of the leftist is the first priority for the country. India is also concerned for the same because of the growing influence of the Maoist rebels in Chattisgarh and Jharkhand. The disarming Maoist in Nepal will in a same put the road map forward for Indian Maoist. And India cannot afford a neighboring country to blaze continuously in violence for long. The economy of a country like Nepal (similar to Kashmir) banks on tourism. Violence is the biggest enemy of tourism; this continued bankruptcy also has an impact on the Indian economic Boom.

This escalation may seem to be flowing downwards from the Himalayan kingdom but the reverse is actually true as far as any kind of fanaticism and extremism is concerned. The Indian soil has history of politics based on casteism, religions, community and class. In Nepal, even if the Maoist struggle comes to an end another struggle seems to have already started taking roots – the politics of religion and caste. Communal violence in Nepal is not heard of till now but mutual distrust and hate has grown over the years. The Maoist has in some way tried to cash on this politics as well but what is worse is waiting to come.

The politics in Nepal has been directly and indirectly influenced by India. History of founders of political movement in Nepal rests in India. The BP Koirala had not only participated in Indian struggle for freedom, but also honed its political skills and gained support from the Indians. Indirectly, changing norms of politics in India today have influence on the Nepali arena.

The Indian media is overwhelmingly present in Nepal and similar is the presence of the Indian polity. Over the years Indian suspicion over growing ISI activities has also increased over Nepal. So there seems to be a strong presence of both Indian and Pakistani agencies in Nepal.

But what is a concern of Nepal is its own long term security. The game plan of international agencies or forces in Nepal is continuously pushing the country into a communal threshold. The politics (of division) has crept in from the open borders - there cannot be any doubt on this. And developments if continued will one day lead to a breakage of the threshold level of communal or religious fanaticism. Nepali society is widely experiencing an increasing no. of Hindu extremists fueled by external sources. Such a development in long term will tantalize violence that will be disastrous for the already crippled economy of the country.

The region is a fertile land for extremism of all roots. India has a history of political communalism that is slowly breaching borders. Violence in one part of the sub continents explodes to a neighboring area is a natural way. Low literacy rate, lack of awareness among people and huge population as a devil's Workshop – what greater boon will fanaticism get anywhere? So the violent history of the region is self-explanatory. But what is not understandable is the habit reluctance to learn lesson from mistakes.

To fight violence off from the region is the only solution. But this is easy to say but hard realize in actual terms. The big players of the region have to understand its time to set aside these tit bits and run after higher goals. This has mainly two ways of operation.

Firstly, the already violent areas have to be dealt with a lot of patient and understanding. The problem may have social or political roots but an economic cause. Hence, these aspects have to be studied in detail and accordingly emphasis should be laid on each aspect. Neither seeking a political solution without an economic setup can work, nor can an economic brush off of the problem sustain long enough.

Secondly, we have to create isolated areas, this has further steps we can find out, in the first gaze only as to the areas that are still seemly away from extremism and fanaticism and then guarding them against the same. It is not only an immediate threat to the county's development it's also a long term strategic problem for the country. Which if not controlled, will lead to partition of the nation into many segments.

Enough has been lost in violence many lives of the people, many years the Nation. An important era of globalization of information technology has left the country untouched. The revolution is still on, what we need is to be a part of the ever increasing boom. First QR for development is a stable government. The growth if not curtailed will hamper the stability of the region as a whole.

In today’s world of interdependence – as the British Prime Minister Blair said – problem in Europe may have solution in Africa. Well, illustrating this is out of purview but what is implied is the foreign powers influential in Nepal must realize that any instability in Nepal will have a direct and deep impact on the adjoining areas. Hence, the feeding of extremism in an organized manner has to be stopped. But, although any such outside move will be welcome preventive actions have to be turn by people and politicians of Nepal.

The people of Nepal should not fall prey to partisan politics. What the country needs is a new sense of national unity based on mutual trust and faith. Without confidence, no nation can succeed. The world today has changed and no area of the world can remain untouched by the air of globalization. In this new age of economic globalization, to build the nation we need to have a new born faith in ourselves. The leadership has to guide the country into a new world without falling prey to the clutches of dirty politics.

The declaration of the Nation into a ‘secular state’ does not matter all that. But what is the Nepali culture of secularism where a Buddhists monastery has a Hindu temple within. The people of Nepal have to resolve today they will shield themselves against the classes of extremism and fanaticism and be prepared to arm the country economically, globally.

prachanda the leader of the peoples movement in nepal

Nation: Save our Global face

The world is changing at an unconceivable pace. Balance of power shifting it’s centres, cultures and traditions are being revived throughout the world, more so in the real vicinity, south Asia. In this fast paced world, how do we define, defend and develop our identity?
Merely befooling ourselves with an unconquered history is not only puerile, it’s suicidal. This might help to cultivate a superficially imposed idealistic instinct. But it has no significance in the present situation of the country when people inside are destroying it piece by piece. Often the optimistic youth consoles himself everything gets ok once the problem of Maoist is solved. I’ve heard many learned people often surrender to the crisis, they say, just because of this problem. What we the citizens of Nepal can not afford to forget is; Maoists or no Maoists, monarchy or no monarchy, civil war or no civil war, the country has to survive. Just surviving isn’t enough; we have to prepare ourselves for the new world.
Before we dwell into the future, let’s drill deep into the present. Drooling on the past is often the biggest mistake done by mankind. The same malaise seems to de-capacitate the state today. Current situation is nothing but our power-crisis; it’s a collision between forces. History and science both prove that every collision leads to two things; destruction of some particles and creation of a few. Similarly it’s certain that some force (I can not call them particles) will certainly be destroyed after the collision. But to look forward, for the citizens of Nepal is the forces that will emerge after the collision. What ever comes out as the result of the emission, the base line or the ground reality remains the same-Nepal, the nation has to survive, live and lead itself into the new world. Hence, the excuse of crisis for switching off the penchant to search for the creative path for the country is not only immature, it’s fatal. Let it be anybody, destructions or even negligence of the resources, natural, physical or human, can be like digging his own grave. Often, mistake done by power hungry forces is prioritizing a short term tactical gain over a long term strategic strengthening.
Let us now look into the present scenario in some detail. What is happening around us is clear to all. End of cold war era has brought a remarkable shift in the power centers of the world. The huge power vacuum created due to the disintegration of USSR, is negated by a bipolar Asian Equilibrium-China and India. Both these countries are growing with a high rate. Their global stand is improving manifolds day by day. And, what’s more important is both of them are two giant neighbours of Nepal.
The recent uni-polar world with only US as one superpower has regional power equations replace the old bipolar power balance. Hence, whenever the giant superpower tilts, the parameters of balance experience a remarkable change. Recent co-operation between US and India is not only a short term effect of 9/11. It’s a symbol of unleashing of locked powers of the region. South Asian region is a highly productive area in terms of intellect and human resources. China’s emerging power has forced the American skeptics to boost the Indian Aroma to a heightening effect.
What we should learn from India, however, is clear. Anybody who has observed India for last few years has no problem in judging the heightened sense of development, amongst the common man. The confidence reflected by the populace is visible everywhere. The media shouts it loud. Increasing influence of Indian media, movies, literature and culture not only in neighbouring countries like Pakistan or Nepal but also in the US of A, puts a stamp on this. Tourism has pronounced it. But for a country which has fought three major wars in 50 years and has a continuous history of insurgency, the type if optimism, it’s polity, economy and common man promise, is great. This is more important than the materialistic growth.
We the people of Nepal, are reaching into the changing world with our old clothes still on. More embarrassing is, our cloths are bloody.
Tourism is the back bone of our (one of the poorest) economy. We can not escape from the fact that until and unless we device a dramatic method to support the economy, we are on the verge of extinction. But more importantly we have to regenerate the faith in ourselves. No nation can develop over night from trash. Those countries have survived the taste of time, history proves, which are unified with a cause. When the cause is identified, motivation can be fuelled in to generate co-operation which in turn leads to the excellence of the nation as a whole.
The recent shift of world attention to south Asia has not helped countries like Nepal. But it has darkened the shadow we fall under. It is nobody’s job but ourselves to lighten the path we have to traverse into the future. Few of the common set backs on us in this era of increasing Asian boom are:
• We are loosing our tourist (due to various obvious reasons) to India and other Asian countries.
• The boom in outsourcing (BPO) jobs from European countries and the US of A to this region has left Nepal untouched till now.
• Although the IT revolution has made the world a global village, our contribution to the InfoTech can be paralleled to an outcaste community of the village.
As a result on going conflict is affecting the socio-economic globalization of the nation.
These maladies are not only bank-corrupting the country, it is corrupting our path to the future. Where is the future of this country? Often one hears the poets shouting save the country first if you want to rule. Certainly, with a history of rulers not at all interested in a long term strengthening of the country, we are projecting a weak picture in the global forum. Our leaders not only were interested in personal privileges more than national interest, they lacked vision for the future. The advice from renowned Indian historian, Rahul Sankrityayan, is what I would like to quote here. He says
“Nepal and Japan are similar in many ways. Both the countries and the people. Both are mountainous places, grow similar crops (almost), both are an intermingling of Kiranti and Mongolian culture and what’s more, their temples too have similar roofs. Japanese prowess in agricultural, electricity and industry can be easily imitated by Nepal. Today’s Nepal can learn a lot from the technique of Japan. Thus the poverty and illiteracy can be eradicated. Nepal has to live its theoretical talks and go in to real reforming and re-building. Otherwise the present rulers will also have to follow the footsteps of the Rana rulers.”
What Rahul Sankrityayan said more than half a century ago proved itself during the Panchayati Raj, it comes true even today. Though the priorities for economic development have changed today due to development in the information technology, we still fight a similar problem.
When the snowy mountains in Kasmir shine on the Dal lake with tourist, Pokhara is clouded over Fewa. When Buddha advertises the tourism for the Indian economy, Lumbini sleeps. When Bangalore awakens at midnight to attend calls from US of A, Biratnagar snores away to a false glory. But the barracks, palaces and bunkers are rocking 24x7. Where is my global face? What do I say to introduce myself and my country? And more important is when I will start saying this.
As a nation, all small countries in the world can look up to Israel or Japan for inspiration. Japan has excelled after World War II, which reminds literally of phoenix. Israel has not only survived extreme hostilities and emerged victorious through many wars but has also excelled. “Survival is the mother of self dependence” for Israel. The type of national psyche which is required for a nation undergoing a crisis is clear from this statement of Moshe Dayan- one of the greatest military and administrative leader of Israel. He had said-
“It is the fate of our generation that our life requires that we be always prepared and armed, strong and determined, for if the sword be struck from our grasp, we shall die.”
Dinesh Tiwari

photos

नेपाल बन्दमा दाङ

फोटो ः उदय जीएम

नेपाल बन्दमा दाङ

मेरो नेपाल

मेरो नेपाल

नेपालबन्दको पर्ूवसन्ध्यामा मसाल जुलुस

नेपाल बन्दको पर्ूवसन्ध्यामा बुधवार दाङको सदरमुकाम घोराहीमा मसाल जुलुसमा सहभागी पर््रदर्शनकारीहरु ।

फोटो ः उदय जीएम

himalayantimes.com">

गृहमन्त्री थापा सुरक्षानिकायका प्रमुखहरुसहित दाङमा

उदय जीएम

दाङ, ११ माघ ः गृहमन्त्री कमल थापाले आन्दोलनरत सात राजनीतिक दलहरुलाई आन्दोलन चर्काउनेतिर नलागी सहमति र सम्वादमा आउन आग्रह गर्नुभएको छ । राष्ट्रिय प्रजातन्त्र पार्टर्ीीाङले मंगलवार तुलसीपुरको अरनिको मैदानमा आयोजना गरेको सभालाई सम्बोधन गर्दै गृहमन्त्री थापाले उक्त आग्रह गर्नुभएको हो ।
चुनावी माहोल तयार गर्ने उद्देश्यले आयोजित उक्त सभालाई सम्बोधन गर्न गृहमन्त्री थापा सुरक्षानिकायका प्रमुखहरु र अन्य तीनजना सहायकमन्त्रीहरुलाई लिएर मंगलवार हेलिकोप्टरबाट दाङ आउनु भएको हो । सभालाई सम्बोधन गर्ने क्रममा गृहमन्त्री थापाले नगरवासीलाई मतदानमा भाग लिन आग्रह गर्दै भन्नुभयो- 'तपाईंहरु ढुक्क भएर मतदानमा भाग लिनुहोस् । हामी शान्तिसुरक्षाको पूरा व्यवस्था गरेका छौं ।' जनचाहनाअनुसार शान्तिस्थापनाका लागि राजाबाट माघ १९ को कदम चालिबक्सेको दावी गर्दै घाइते प्रजातन्त्रलाई सुदृढ पार्नु, नगरपालिकाको निर्वाचन सम्पन्न गर्न र प्रतिनिधिसभाको निर्वाचन सम्पन्न गराउनु नै शाही कदमको उद्देश्य भएको तर्क पेस गर्नुभयो । गृहमन्त्री थापाले आन्दोलनरत दलहरुप्रति अपेक्षाकृत नरम भाषा प्रयोग गर्नुभएको थियो ।
गृहमन्त्री थापासँगै आउनुभएका दाङ निवासी भूमिसुधार तथा व्यवस्था सहायकमन्त्री यज्ञबहादुर बुढाथोकी, महिला, बालबालिका तथा समाजकल्याण सहायक मन्त्री गोल्छे सार्की र विज्ञान तथा प्रविधि सहायकमन्त्री प्रतापराम लोहार र राप्ती अञ्चल प्रशासक ललितबहादुर थापा मगरले पनि सभालाई सम्बोधन गर्नुभएको थियो । राष्ट्रिय प्रजातन्त्र पार्टर्ीीाङका अध्यक्ष तथा जिल्ला विकास समिति दाङका मनोनीत सभापति दिनेशबहादुर न्यौपानेको सभापतित्वमा भएको सो सभालाई जिल्ला विकास समिति रोल्पाका मनोनीत सभापति दलवीर पुन र जिल्ला विकास समिति सल्यानका सभापति मनोज श्रेष्ठले पनि सम्बोधन गर्नुभएको थियो । जिल्ला विकास समिति दाङका मनोनीत उपसभापति एवं पार्टर्ीीपाध्यक्ष क्षेत्रबहादुर बस्नेतले स्वागत मन्तव्य व्यक्त गर्नुभएको थियो ।
निर्धारित समयभन्दा २ घण्टा ढिलो प्रारम्भ भएको सभामा गृहमन्त्री थापाले १५ मिनेट छोटो भाषण गर्नुभएको थियो । केही महिनाअघि नेपाली कांग्रेसका महामन्त्री रामचन्द्र पौडेलले सम्बोधन गर्नुुहुने कार्यक्रमलाई निर्वाचन आचारसंहिताको कारण देखाई कार्यक्रम गर्न प्रतिबन्ध लगाई सशस्त्र सुरक्षा घेरामा राखिएको अरनिको मैदानमै गृहमन्त्री थापाले सम्बोधन गर्नुभएको थियो । सभामा जनमानस बढी देखाउन तुलसीपुर वरिपरिका सरकारी तथा निजी विद्यालयहरुबाट अनिवार्य उपस्थितिका लागि प्रशासनले उर्दी जारी गरेको सम्बन्धित शिक्षकहरुले बताएका छन् तापनि जनसहभागिता अत्यन्त न्यून रहेको थियो । सभामा मानिस ल्याउन १२ वटा बसहरु प्रयोग गरिएको बस व्यवसायीहरुले जनाएका छन् भने राप्रपा संस्थापन पक्षका एक नेताले आफूहरुले सभा बहिष्कार गरेको जनाउनु भएको छ ।
गृहमन्त्रीका साथमा तीनजना सहायकमन्त्रीहरु, जनपद प्रहरी महानिरीक्षक श्यामभक्त थापा, सशस्त्र प्रहरी महानिरीक्षक सहवीर थापा, राष्ट्रिय अनुसन्धान विभागका प्रमुख देवीराम शर्मा, गृहसचिव बालकृष्ण प्रर्साईं, गृहप्रवक्ता गोपेन्द्रबहादुर पाण्डे, मध्यपश्चिमाञ्चल क्षेत्रीय प्रहरी कार्यालयका प्रमुख -डीआईजी) श्यामसिंह थापासहितको टोली दाङ आइपुगेको थियो । सभा हुनुअघि राप्ती अञ्चल प्रशासक ललितबहादुर थापा मगर, शाही नेपाली सेनाको १९ नं. बाहिनीपति, प्रमुख जिल्ला अधिकारी प्रतापकुमार पाठक, राप्ती क्षेत्रीय प्रहरी कार्यालयका वरिष्ठ प्रहरी उपरीक्षक गंगाबहादुर पाण्डे, जिल्ला प्रहरी कार्यालयका प्रमुख घनश्याम भट्टलगायतका सुरक्षानिकायका प्रमुखहरुसँग सुरक्षाबारे गम्भीर छलफल भएको सुरक्षास्रोतले जनाएको छ । त्यसक्रममा सुरक्षानिकायका प्रमुखहरुलाई विशेष निर्देशन दिइएको बताइएको छ । सभालाई सम्बोधन गरिसकेपछि गृहमन्त्री थापाको टोली मंगलवार नै डोटी पुग्ने कार्यक्रम रहेको बताइएको छ ।

न सम्बन्ध, न सम्बन्ध-विच्छेद

नेपाल कम्युनिष्ट पार्टर्ीीएकताकेन्द्र-मसाल) यतिबेला आन्तरिक विवादमा नराम्ररी फसेको छ । नेपाल कम्युनिष्ट पार्टर्ीीएकताकेन्द्र) र नेपाल कम्युनिष्ट पार्टर्ीीमसाल)बीच पार्टर्ीीकता भएपछि बनेको नेपाल कम्युनिष्ट पार्टर्ीीएकताकेन्द्र-मसाल) अहिले स्पष्टतः पर्ूवमसाल र पर्ूव एकताकेन्द्रको रुपमा क्रियाशील हुन थालेका छन् । पर्ूव मसालको हालै गोरखपुरमा सम्पन्न राष्ट्रिय भेलाले पर्ूव एकताकेन्द्रस“ग 'न सम्बन्ध, न सम्बन्धविच्छेद'को नीति अगाडि सारेको छ । 'न सम्बन्ध, न सम्बन्धविच्छेद' भनेको के हो - यसबारेमा एकताकेन्द्र-मसालका महामन्त्री मोहनविक्रम सिंह लेख्नुहुन्छ ः-

- मोहनविक्रम सिंह

हालै सम्पन्न ने.क.पा. -एकताकेन्द्र-मसाल)को पर्ूव मसाल पक्षको राष्ट्रिय भेलाले न सम्बन्ध, न सम्बन्ध-विच्छेदको नीति अपनाउने ठेगान गरेको छ । त्यसको अर्थ हो, हामीले एकीकृत पार्टर्ीीत पूरै सम्बन्ध राख्ने पनि छैनौ, तर अर्कातिर सम्बन्ध तोड्ने पनि छैनौं । पार्टर्ीीत्रको माओवादीपरस्त पक्षको माओवादीप्रतिको पिछलग्गुपनको नीति र अर्कातिर संगठनात्मक रुपले अराजकतावादी नीति अपनाएकोले पार्टर्ीीे स्वतन्त्र राजनैतिक भूमिकामा धेरै नै आ“च पुगेको, पार्टर्ीीे संगठनात्मक ढा“चा, एकता र अनुशासन धेरै नै खल्बलिन गएकोले हामीले त्यसप्रकारको नीति लिनु आवश्यक हुन गएको छ । आज पार्टर्ीी गत्यावरोध र अकर्मण्यताको अवस्था छ । यो अवस्था कायम रहेमा पार्टर्ीीे राजनैतिक रुपले विर्सजन र संगठनात्मक रुपले विघटन हुनु अवस्यम्भावी थियो । त्यसप्रकारको पतन रोक्न ठोस कदम उठाउनु आवश्यक हुन गएको थियो । अैले सम्पन्न राष्ट्रिय भेलाले त्यही कदम उठाएको छ । त्यो भेलाको परिणामस्वरुप माओवादीपरस्त पक्षको पार्टर्ीीई माओवादी राजनीतिको सहायक संगठनमा परिणत गर्ने योजनामा धक्का पुग्ने छ । वास्तवमा उनीहरुलाई एकिकृत पार्टर्ीीे आवश्यकतामा उपयोगिता वा महत्व त्यो कुरामा बाहेक अन्य कुनै रुपमा छैन । त्यो अवस्थामा, अर्थात् पार्टर्ीीई माओवादीहरुको सहायक संगठनमा परिणत गर्ने योजना पूरा हुने नदेखेपछि उनीहरुका लागि एकिकृत पार्टर्ीीे उपयोगिता समाप्त हुनेछ । यो अवस्थामा उनीहरु पार्टर्ीीई फुटाउने दिशातिर प्रयत्न गरे भने पनि त्यो आर्श्चर्यको कुरा हुने छैन ।
उनीहरुका लागि धेरै पहिले देखि नै पार्टर्ीी विधान, नियम वा पार्टर्ीीे एकता र अनुशासनको कुनै आवश्यकता वा उपयोगिता बा“की रहेको थिएन । उनीहरुका लागि पार्टर्ीीे विधान र नियमको आवश्यकता वा उपयोगिता त्यो बेलासम्म नै बा“की रहन्छ, जबसम्म त्यसद्वारा माओवादी राजनीतिको सेवा गर्न मद्दत पुग्दछ । अन्यथा उनीहरुका लागि ती सवैको कुनै अर्थ वा महत्व रहन्न । त्यसैले आफ्ना अवाच्छित प्रकारका उद्देश्यहरु पूरा गर्न बाधा पुगेपछि उनीहरुले मनोमानी र खुला प्रकारले पनि पार्टर्ीीे विधान र नियमहरुलाई अतिक्रमण गरेर काम गर्न थाले । त्यसबाट पार्टर्ीीत्रको अनुशासन र एकता धेरै नै खल्वलिन पुग्यो । माओवादी र सातदलको समझदारीपत्रको सर्न्दर्भमा उनीहरुको त्यसप्रकारको कार्य प्रणाली स्पष्ट र खुलारुपले देखा पर्‍यो ।
माओवादी र सातदलको समझदारी-पत्रप्रति पार्टर्ीी कुन प्रकारको दृष्टिकोण अपनाउ“छ, अपनाउनु पर्दछ वा अपनाउने छ - त्यो बेग्लै विषय हो । त्यो समझदारी पत्रको औचित्यताका आधारमा हामीले त्यसबारे निर्ण्र्ाागर्नेछौं वा गरेका पनि छौं । -मैले प्रस्तुत गरेको राजनैतिक प्रस्ताव वा का. चित्रबहादुर के.सी.को संयुक्त आन्दोलन सम्बन्धी प्रस्तावमा हामीले त्यसबारे आफ्नो दृष्टिकोण स्पष्ट पनि गरेका छौं ।) तर यस सर्न्दर्भमा मुख्य विचारणीय वा आपत्तिजनक विषय यो हो कि पार्टर्ीीे आधिकारिक निर्ण्र्ाावा जानकारी बिना नै पार्टर्ीीे एउटा पक्ष त्यसको निर्माणमा संलग्न भएको छ र पार्टर्ीीे वैधानिक मोर्चाका तर्फाट त्यसमा हस्ताक्षर गरिएको छ । यदि ने.का. वा त्यसका सभापतिको स्वीकृति वा जानकारी विना त्यसका उपसभापति सुशील कोइरालाले, ए.मा.ले. वा त्यसका माधव नेपालको स्वीकृति वा जानकारी बिना भरत मोहनले, ने.म.कि.पा. वा रोहितको स्वीकृति वा जानकारी विना प्रेम सुवालले वा स्वयं ने.क.पा. -माओवादी) वा प्रचण्डको स्वीकृति वा जानकारी विना डा. बाबुराम भट्टर्राईले त्यो समझदारी पत्रमा वा त्यही प्रकारको कुनै नीति सम्बन्धी सम्झौतामा सही गरेको भए के उनीहरुले -ने.का., एमाले, ने.म.कि.पा वा माओवादी समूहहरुले) त्यसप्रकारको कारवाहीको विरोध गर्दैनथे - के त्यसप्रकारको कारवाहीद्वारा ती संगठनहरुको एकता वा अनुशासनलाई आ“च पुग्दैनथ्यो - हाम्रो पार्टर्ीी सर्न्दर्भमा हाम्रो पार्टर्ीीे नेतृत्वको एउटा पक्ष वा वैधानिक मोर्चाले गरेको त्यही प्रकारको कारवाही पार्टर्ीीे कार्यप्रणाली वा अनुशासनको गम्भीर उल्लंघन थियो । त्यो अवस्थामा हाम्रँ अगाडि दर्ुर्ुइ वटा विकल्पहरु थिए ः यात त्यसप्रकारको अनुशासनहीन कार्यप्रणालीलाई चुपचापसित सहनु वा त्यसप्रकारका कारवाहीहरुको सिलसिला रोक्न ठोस कदम उठाउनुु । सायद हाम्रो पार्टर्ीीे माओवादीपरस्त पक्ष्ँले यो सोचेको थियो कि उनीहरुका त्यस प्रकारको अनुशासनविहीन कारवाहीलाई हामीले चुपचापसित सहने छौं । तर त्यो संभव थिएन । माओवादी र सात दलको संयुक्त समझदारी पत्रबारे हाम्रो पार्टर्ीीे माओवादीपरस्त पक्ष्ँले जुन प्रकारको अनुशासनविहीन प्रकारको कारवाही गर्‍यो, त्यो आफ्नो प्रकारको प्रथम कार्यवाही थिएन । त्यसप्रकारका कारवाहीहरुको लामो सिलसिला छ । त्यसैले त्यसप्रकारका कारवाहीहरुबाट पार्टर्ीीई बचाउन, राजनीतिक र संगठनात्मक प्रकारले क्षति पुुग्न नदिन र त्यसरी पार्टर्ीीे राजनीतिक रुपले विर्सजन र संगठनात्मक रुपले विघटन हुन नदिन वा ठोस कदम उठाउनु, आवश्यक हुन गएको थियो । त्यही प्रकारको पृष्ठभूमिमा नै हामी पर्ूव मसाल पक्षको भेला गर्न वाध्य हुन परेको थियो । यो अवश्य हो कि त्यसप्रकारको ठोस कदम उठाउन आवश्यक छ कि छैन - कसैले पनि अन्दाज गर्न सक्दछ ।
त्यसबारे पार्टर्ीी देखापरेको माओवादीपरस्त दृष्टिकोण वा संयुक्त समझदारी प्रति अपनाएको अनुशासनविहीन र आपत्तिजनक कारवाहीप्रति स्पष्ट दृष्टिकोण राख्ने साथीहरुका बीचमा पनि मतभिन्नता रहेको कुरा सत्य हो । का. राजवीर र का. जलनले पनि पार्टर्ीीेतृत्वको उच्च पंक्तिमा देखापरेको पर्राई प्रवृत्तिको कडा शब्दमा आलोचना गर्नुभएको छ र संयुक्त समझदारी पत्रको आलोचना गरेर के.त.स.मा प्रस्ताव पनि राख्नु भएको थियो । -उहा“हरुले पर्राई प्रवृत्ति बारे प्रकट गरेको विचारका लागि हर्ेर्नुहोस् का. अनिल द्वारा भेलामा प्रस्तावित र पारित "अन्तरसंर्घष्ा र को-अर्डिनेशन सम्बन्धी प्रस्ताव"मा उद्धृत का. राजवीर र का. जलन समेतले पेस गरेको दस्तावेजको उद्धृत अंश) स्वयं उहा“हरुले प्रकट गरेको त्यो विचारबाट पनि पार्टर्ीीत्र माओवादीपरस्त दृष्टिकोण वा पर्राई प्रवृत्तिले पैदा गरेको स्थिति राजनैतिक र संगठनात्मक दुवै प्रकारले कति गम्भीर प्रकारको र चिन्ताजनक छ - त्यसले पार्टर्ीीई कति धेरै नोक्सान पुर्‍याएको छ र त्यसका विरुद्ध संर्घष्ा गर्नु कतिधेरै आवश्यक छ - त्यो कुरामा कुनै शंका रहन्न । तर पार्टर्ीी देखापरेको त्यसप्रकारको पर्राई प्रवृत्तिबारे स्पष्ट विचार प्रकट गरिसके पछि पनि उहा“हरु त्यसका विरुद्ध ठोस संर्घष्ा गर्न तयार हुनुहुन्न । उहा“हरुले भन्नु हुन्छः त्यसप्रकारको पर्राई प्रवृत्तिका कारणले पार्टर्ीी कुनै क्षेत्रमा गति लिन सकेन र पार्टर्ीीई अगाडि बढाउन त्यसप्रकारको प्रवृत्तिका विरुद्ध संर्घष्ा गर्नु आवश्यक छ । त्यो प्रवृत्तिले पार्टर्ीीई त्यति धेरै नोक्सान पुगेको र त्यो प्रवृत्तिका विरुद्ध संर्घष्ा नगरिकन पार्टर्ीीई अगाडि बढाउन सकिन्न भन्ने कुरालाई स्वीकार गरिसकेपछि पनि उहा“हरुले त्यो प्रवृत्तिका विरुद्ध ठोसरुपले संर्घष्ा गर्नुको सट्टा त्यसप्रति उदार, ढुलमुल र सम्झौतापरस्त दृष्टिकोण अपनाउन पुग्नु हुन्छ । उहा“हरु पार्टर्ीीकतालाई बचाउनका लागि --१) स्वयं उहा“हरुले अगाडि ल्याएको विचार अनुसार पर्राई प्रवृत्तिका विरुद्ध ठोस र निर्ण्र्ाात्मक संर्घष्ामा उत्रन हिच्किचाउनु हुन्छ । त्यसरी उहा“हरु स्वयं आफूले प्रकट गरेको विचारलाई व्यवहारिक रुप दिन हिच्किचाउनु हुन्छ । अर्का शब्दमा, स्वयं आफ्ना विचारहरुप्रति इमान्दार र दृढ हुनुहुन्न र आफ्ना विचारहरुलाई व्यवहारिक रुप दिंदा पार्टर्ीीे एकतामा बाधा पुग्नेछ भनेर डराउनु हुन्छ । त्यसरी उहा“हरुको लागि सिद्धान्त, राजनैतिक, अनुशासन वा पार्टर्ीीे सम्पर्ूण्ा हित भन्दा एकताको प्रश्न प्रधान बन्न जान्छ ।
अब का. राजवीरहरुका अगाडि तीन प्रकारका विकल्प छन्ः प्रथम, उहा“हरुले आफ्ना विचारहरुलाई दृढतापर्ूवक लागु गर्न प्रयत्न गर्ने । त्यो अवस्थामा हामी र उहा“हरुका विचमा दह्रो एकता कायम हुनेछ । द्वितीय, आफ्ना विचारहरुबाट पछाडि हटेर माओवादीपरस्त पक्ष वा पर्राई प्रवृत्तिसित एकता गरेर हाम्रा विरुद्ध मोर्चाबन्दी गर्ने । तृतीय, फूटको बाटो समातेर तेस्रो समूह बनाउने । पहिलो बाटोले उहा“हरु आफ्ना बिचारमा इमानदार र दृढ भएको कुरा बताउने छ । दोस्रो बाटोले स्वयं आफ्नो घोषित विचारहरुका विरुद्ध सिद्धान्तहीन प्रकारको गठबन्धन हुनेछ । तेस्रो बाटो स्वयं उहा“ले आफ्नो केन्द्रिय नारा बनाएको पार्टर्ीीकताको सोचाईबाट विचलन हुनेछ । उहा“हरुले यी तीन मध्ये कुनै एक वा अर्काे कुनै बाटो समात्नु हुनेछ - त्यो आउने दिनहरुमा प्रष्ट हुनेछ । उहा“हरुले स्वयं आफै प्रकट गरेका विचार अनुसार इमान्दारीता र दृढतापर्ूवक व्यवहार गर्नु हुनेछ भनेर हामीले आशा र कामना गर्दछौं । त्यो अवस्थामा उहा“हरुसित एकतालाई मजबुत गर्ने नै हाम्रो प्रयत्न हुनेछ । त्यसका साथै उहा“हरुले स्वयं आफूले प्रकट गरेका विचारहरुका विपरीत ढुलमुल वा सम्झौतापरस्त दृष्टिकोण अपनाएमा त्यस्ता कमजोरीहरुका विरुद्ध हामीले निश्चित रुपले वैचारिक संर्घष्ाको बाटो समात्ने छौं र समात्नु पर्नेछ ।
हाम्रो भेलाले को-अर्डिनेशनको बाटो समातेको छ, जो न सम्बन्ध, न सम्बन्ध-विच्छेदको बाटो हो । त्यो निश्चित रुपले फूट वा व्रि्रोहको बाटो होइन । तर एकीकृत पार्टर्ीी रहेर नै, एकातिर, पार्टर्ीीत्र व्याप्त माओवादीपरस्त दृष्टिकोणका विरुद्ध सशक्त रुपले संर्घष्ा र, अर्कातिर, पार्टर्ीी देखापरेको गत्यावरोध र अकर्मण्यताको अवस्थाबाट पार्टर्ीीई राजनैतिक आन्दोलन र संगठनात्मक पर्ुनरचनाको बाटोमा अगाडि बढाउने नीति हो । बताइरहनु पर्ने आवश्यकता छैन कि हामीले अपनाएको बाटो एकातिर पार्टर्ीीभत्र एकता र संर्घष्ालाई साथसाथै द्वन्द्वात्मकप्रकारले अगाडि बढाउने र, अर्कातिर, राजनैतिक र संगठनात्मक प्रकारले पनि पार्टर्ीीई अगाडि बढाउन ठोस पहल गर्ने पद्धति हो । हाम्रो यसप्रकारको पद्धतिले माओवादीपरस्त पक्षको दृष्टिकोणसित मेल खान्न । त्यसकारण हाम्रो को-अर्डिनेशनको पद्धतिलाई फूट घोषणा गरेर एकीकृत पार्टर्ीीई फुटाउन प्रयत्न गर्न थालेका छन् । हाम्रो भेला पछि पर्ूव निर्धारित कार्यक्रम अनुसार पी.वी.को बैठकका लागि साथीहरु उपस्थित हुनु भएको थियो । तर माओवादीपरस्त पक्ष वैठक शुरु गर्न नै तयार भएन । हामी र का. राजवीर समेतले बैठक शुरु गर्न, स्वयं को-अर्डिनेशन बारे पनि आफ्ना मतभेद प्रस्तुत गर्न र के.त.स.को बैठक बोलाएर सबै विषयहरु बारे विचार र निर्ण्र्ाागर्न धेरै आग्रह गर्‍यौ । तर माओवादीपरस्त पक्ष त्यसका लागि तयार भएन । उहा“हरुको जोड यो कुरामा थियो, पहिले हामीले हाम्रो भेला र त्यसका निर्ण्र्ाारु गलत भएको स्वीकार गर्नु पर्दछ । तर हाम्रो भनाई यो रहेको थियो, स्वयं माओवादीपरस्त पक्षका संयुक्त समझदारी पत्रमा पार्टर्ीीे निर्ण्र्ाावा जानकारी विना संलग्नता र हस्ताक्षर वा उहा“हरुको भेलाबारे आएका समाचारहरु समेत सबै विषयहरुमा समग्र रुपमा विचार गर्नु पर्दछ । तर त्यसका लागि माओवादीपरस्त पक्ष तयार भएन । उहा“हरुको जोड यो कुरामा थियो, अबसीधैं के.त.स.को बैठक बोलाउनु पर्दछ । त्यसमा हाम्रँे पनि सहमति थियो । तर त्यसका लागि पनि केन्द्रीय कार्यालय वा पी.वी. को औपचारिक निर्ण्र्ााआवश्यक थियो । हामीले यो सुझाव पनि दिएका थियौं ः पी.वी. मा अन्य कुनै प्रस्ताव माथि विचार नगरेर के.त.स. को बैठकको एजेण्डा बारे मात्र विचार र निर्ण्र्ाागरौ । तर त्यसका लागि पनि उहा“हरु तयार हुनु भएन । कार्यालय वा पी.वी. को निर्ण्र्ााविना के.त.स.को बैठक हुन सक्दैनथ्यो । त्यसरी पी.वी.को बैठक वा के.त.स.को बैठक बारे पनि निर्ण्र्ाागर्न तयार नहुनुको अर्थ यो हो कि उहा“हरु एकीकृत पार्टर्ीीई जुन सुकै बहानामा फुटाउन चाहनुहुन्थ्यो ।
बैठकमा केही दिन पहिले पर्ूव एकताकेन्द्रको तर्फाट आयोजित भेलाको एउटा साप्ताहिक -संवोधन) मा प्रकाशित काठमाण्डौबाट फ्याक्सद्वारा प्राप्त समाचार प्रस्तुत गरिएको थियो । त्यो सामाचारमा पर्ूव एकताकेन्द्रले भेला गरेर अत्याधिक बहुमतले पार्टर्ीीई फुटाउनु पर्दछ भनेर विचार प्रकट गरेको कुरा पनि उल्लेख गरिएको थियो । का. प्रकाश सहित पर्ूव एकताकेन्द्रको नेतृत्व तहका साथीहरुको त्यो भेलामा उपस्थित रहेको कुरा स्वयं उहा“ले -क. प्रकाशले) स्वीकार गर्नुभयो । तर उहा“ले त्यहा“ पार्टर्ीीई फुटाउने बारे कुनै चर्चा भएको थियो भन्ने कुरालाई अस्वीकार गर्नुभयो । तैपनि पी.वी.को बैठक समेत हुन नदिन उहा“हरुले जुन प्रकारको अडान लिनुभयो, त्यसमा उहा“हरुको भेलाको पार्टर्ीीई फुटाउने विचार नै प्रतिविम्बित भएको छ । वास्तविकता यो हो कि उहा“हरुले पर्ूव एकताकेन्द्रको पछिल्लो भेला बाहेक पहिले पनि कैयौं पल्ट भेलाहरु गर्नुभएको छ । फरक यति हो कि हामीले त्यसलाई खुला गरेका छौं, उहा“हरुले त्यसलाई गोप्य --) राख्नुभएको छ । त्यसरी उहा“हरुको भेलाको स्वरुप षडयन्त्रकारी प्रकारको छ भने हाम्रो खुला छ । तर उहा“हरुले हाम्रो भेला बारे गम्भीर प्रकारको आपत्ति प्रकट गर्ने बेलामा आफ्नो भेला सम्बन्धी रहस्यलाई दबाउन प्रयत्न गर्नुहुन्छ । हाम्रो र उहा“हरुको भेलाको स्वरुपमा एउटा मौलिक अन्तर छ ः हाम्रो भेलाले अन्तर संर्घष्ालाई संगठित रुपले अगाडि बढाउने प्रयत्न गर्दै पार्टर्ीीकतालाई सुदृढ पार्ने, पार्टर्ीीे भूमिकालाई अगाडि बढाउने र पार्टर्ीीनुशासन सुदृढ पार्ने कुरामा जोड दिएको छ भने पर्ूव एकताकेन्द्रको भेलाले पार्टर्ीीई फुटाउने कुरामा जोड दिएको छ । त्यसरी दुवै भेलाहरुको अभ्रि्राय र स्वरुपमा मौलिक अन्तर छ ।
हामीले पार्टर्ीीत्र माओवादीपरस्त पक्षको माओवादी र सात दलको संयुक्त आन्दोलन प्रतिको पिछलग्गुपनको विरोध गरेका छौं । यदि माओवादी र सात दलले पनि उनीहरु भित्रको कुनै पक्षले हाम्रो पार्टर्ीीभत्रको माओवादीपरस्त पक्षले झैं अन्य कुनै विरोधी पार्टर्ीीति पिछलग्गुपनको दृष्टिकोण अपनायो भने कुनै पनि पार्टर्ीी त्यो कुरा सहने छैन । जे होस्, त्यो हाम्रो आन्तरिक समस्या हो । तर त्यो कुराले माओवादी वा सात दलप्रतिको हाम्रो दृष्टिकोणलाई प्रभावित पार्न नदिने कुरामा हामीले स्पष्ट र दृढ छौ । माओवादी वा सात दलहरु प्रति हाम्रो नीति स्वयं ती राजनीतिक दलहरुका नीति वा व्यवहारहरुको मूल्यांकन गरेर नै निर्धारित हुनेछ, पार्टर्ीीभत्रको माओवादीपरस्त पक्षसित हाम्रो एकता र संर्घष्ाको स्वरुप के हुन्छ र हुनेछ, त्यसका आधारमा होइन । ती दुवै पक्षहरु, माओवादी र सात दलहरुसितको सम्बन्ध, एकता र संर्घष्ा, वा पार्टर्ीीभत्रको माओवादीपरस्त पक्षसितको एकता र संर्घष्ा एक अर्कासित जोडिएको भए पनि दर्ुइ वेग्ला बेग्लै पक्षहरु हुन् र तिनीहरुमाथि हामीले वेग्ला वेग्लै प्रकारले नै विचार गर्नेछौं । माओवादीपरस्त पक्षका विरुद्धको हाम्रो संर्घष्ाको वाबजुद हामीले माओवादीहरुसित वार्ता गरेर समझदारी बनाउने वा कार्यगत एकताका लागि आधार तयार पार्न प्रयत्न गर्नेछौं । त्यसै गरेर पार्टर्ीीत्रको सातदलप्रतिको पिछलग्गुपन वा पार्टर्ीीे स्वतन्त्र भूमिकालाई अगाडि बढाउन बाधा हाल्ने प्रवृत्तिका विरुद्ध संर्घष्ाको नीतिका बाबजुद सातदलमा सामेल हुनका लागि वा सामेल नभए पनि त्यो संयुक्त आन्दोलनसित तालमेल गर्नेतिर हाम्रो प्रयत्न जारी रहने छ ।
माओवादीपरस्त पक्षका विरुद्धको अहिलेसम्मको हाम्रो संर्घष्ा मुख्यरुपले आलोचनात्मक प्रकारको नै थियो । हामीले उनीहरुका गलत विचार वा व्यवहारको आलोचना गर्ने वा अन्तरसंर्घष्ा गर्ने सम्म सीमित थियो-पार्टर्ीीभत्र र र्सार्वजनिक दुवै प्रकारले । तर हाम्रो भेला वा को-अर्डिनेशन पछि त्यो अन्तर संर्घष्ाले नया“ चरणमा प्रवेश गर्नेछ । हामीले माओवादीपरस्त पक्षले पैदा गरेका बाधा वा गत्यावरोध र अकर्मण्यताको सीमाबाट बाहिर निस्केर मार्क्सवादी-लेनिनवादी प्रणाालीका आधारमा पार्टर्ीीे पर्ूनर्रचना र जनसंर्घष्ाको दिशामा ठोस पहल गर्नेछौं । त्यसरी अहिलेसम्म माओवादीपरस्त पक्षका विरुद्ध वैचारिक आलोचनासम्म सीमित रहेको अन्तरसंर्घष्ाले नया“रुपमा विकास गर्नेछ । अहिलेसम्म पार्टर्ीीत्र चल्ने अन्तरसंर्घष्ा नै हाम्रा लागि प्रधान पक्ष बनेको थियो । अब पार्टर्ीीे निर्माण र आन्दोलनको विस्तारका लागि पहलकदमी नै हाम्रो संर्घष्ाको प्रधान पक्ष बन्ने छ । त्यो प्रक्रिया अगाडि बढ्नुका साथै अहिलेको अन्तरसंर्घष्ाको प्रक्रिया गौण बन्दै जानेछ । त्यसरी आउने दिनहरुमा हामीले पार्टर्ीीे पुनर्निर्माण, सुदृढिकरण वा जनआन्दोलनको दिशामा कहा“सम्म काम गर्न सक्ने छौं - अहिलेको गत्यावरोध र अकर्मण्यताबाट बाहिर निस्कन सफल हुने छौं वा छैनौं - त्यसले नै हाम्रा नीति र भूमिका सही वा गलत, सफल वा असफल भएको कुराको मूल्यांकन गर्ने छ र गर्नु पर्दछ ।
पार्टर्ीी तत्काल राष्ट्रिय स्तरको छलफल गर्ने वा भेला गर्ने - यो प्रश्नमा पर्ूव मसाल पक्षका साथिहरुका बीचमा मतभेद भएको र राष्ट्रिय भेलाको आयोजनामा सहमत नहुने साथिहरुले हाम्रो कार्यक्रमको बहिष्कार गरेको कुरा पनि सत्य हो । तर यस सर्न्दर्भमा पहिले राष्ट्रिय भेला र राष्ट्रिय छलफलका बीचमा भएको अन्तर बारे केही प्रकाश हाल्नुपर्ने आवश्यकता छ । राष्ट्रिय छलफलमा विभिन्न विषयहरु वा मतभिन्नता भएका विषयहरुमा विचारहरु प्रकट गर्ने काम मात्र हुन्छ । तर त्यसमा संगठनात्मक वा आन्दोलन सम्बन्धी विषयमा कुनै निर्ण्र्ााहुन्न वा कार्यक्रम बन्दैन । हाम्रो पार्टर्ीी विभिन्न विषय वा मतभेदबारे छलफल ता लामो समय देखि हु“दै आएको छ र त्यो र्सार्वजनिक रुपले नै हु“दै आएको छ । अहिले पनि त्यही भएको भए त्यहा“ खाली छलफल मात्र हुन्थ्यो । तर पार्टर्ीी विद्यमान गत्यावरोध र अकर्मण्यताबाट बाहिर निस्केर अगाडि बढ्न कुनै मद्दत पुग्दैनथ्यो । त्यसरी स्थिति यथावत रहन्थ्यो । तर भेलाले संगठनात्मक सम्बन्धी प्रश्नहरु र आन्दोलनलाई संगठितरुपले बढाउने बारे पनि कैयौं निर्ण्र्ाारु गरेको छ वा कार्यक्रमहरु बनाएको छ । भेलाका यसप्रकारका निर्ण्र्ाारुले पार्टर्ीीई अहिलेको गत्यावरोध वा अकर्मण्यताबाट अगाडि बढ्न मद्दत पुर्‍याउने छन् । त्यो भेला वा त्यसको निर्ण्र्ाारुको महत्व त्यही कुरामा निहित छ । आउने दिनहरुमा ठोस व्यवहारले नै हाम्रो भेला र त्यसका निर्ण्र्ाारुको औचित्यता प्रमाण गर्नेछ भन्ने हामीलाई पर्ूण्ा विश्वास छ ।
-समाप्त)

सञ्चार अध्यादेशको विरोध

सञ्चार अध्यादेश २०६२ को विरोधमा आइतवार नेपाल आदिवासी जनजाति पत्रकार संघ दाङ शाखाले आयोजना गरेको र्‍यालीमा सहभागी सञ्चारकर्मीहरु ।
फोटो/उदय जीएम

गिरफ्तारीको विरोधमा भएको पर््रदर्शनबाट एघारजना गिरफ्तार

उदय जीएम
दाङ, ७ माघ ः जिल्लामा क्रियाशील आन्दोलनरत राजनीतिक दलहरुले शुक्रवार सदरमुकाम घोराहीमा आयोजना गरेको विरोध पर््रदर्शनबाट प्रहरीले एघारजना आन्दोलनकारीलाई गिरफ्तार गरेको छ । राजधानीमा सात राजनीतिक दलका नेता तथा कार्यकर्ताहरु र मानवअधिकारवादीहरुलाई गिरफ्तार गरिएकोमा विरोध जनाउँदै घोराहीको दामोदरचोकमा नाराबाजी तथा कोणसभा गरिरहँदा उनीहरुलाई प्रहरीले गिरफ्तार गरेको हो ।
गिरफ्तार हुनेहरुमा जिल्ला विकास समिति दाङका पर्ूवउपसभापति खगराज पाण्डेय, जनमोर्चा नेपाल जिल्ला तदर्थ समिति दाङका सदस्य र्सर्ूय पौडेल, माले निकट अखिलका केन्द्रीय सदस्य गणेश केके, एमालेनिकट अखिलका राष्ट्रिय परिषद् सदस्य उपेन्द्र खड्का, लीलामणि गौतम, ठाकुर वली, यमराज वली, राजु न्यौपाने, दीपक न्यौपाने, अमृत बुढा र केशव भुसाल रहेका छन् । उनीहरुलाई सदरमुकामको दामोदरचोकबाट गिरफ्तार गरिएको थियो ।
राजधानीमा राजनीतिज्ञ तथा मानवअधिकारवादीहरुलाई गिरफ्तार र नजरवन्द गरी दिउँसै निषेधाज्ञा जारी गरिएपछि त्यसको विरोधमा दिउँसो ३ बजे विरोधसभाको आयोजना गरिएको थियो । प्रारम्भमा जनमोर्चा नेपाल जिल्ला तदर्थ समिति दाङका सदस्य र्सर्ूय पौडेलले बोलिसकेपछि मालेनिकट अखिलका केन्द्रीय सदस्य गणेश केकेले सम्वोधन गरिरहेका थिए । चोकमा पहिलेदेखि नै सुरक्षाकर्मीहरु तैनाथ गरिएका थिए । चोकमा थप सुरक्षाकर्मीहरु भ्यानमा आइसकेपछि गिरफ्तारीको क्रम शुरु गरिएको थियो ।